Long story short

Started of from a casual “hey” , ended up to a couple of years of chatting and gaming in mmorpgs together.

At the beginning, the thoughts were somewhat like that:

X -You’re so cool, just like i want my friends to be.
Y -Strange girl you are, indeed.

They eventually evolved to something more than that, there was real communication for a while. Trust was also present for the time being..Both X and Y were talking about issues, X more often that Y for the simple reason that Y was a closed-to-self person., and both were solving them, exchanging ideas or advices. There was a slight hope that this would end up in a nice lasting friendship. Lots of time spent with X and Y chatting together , via the internet or in person. Then for some *odd* reason Y stopped playing mmorpgs and generally had less time to spend so had to cut on the conversations short.

Long story short, there were left very few things to discuss between X and Y and eventually they stopped talking , because they had nothing to say. It was that time for X to realise that Y was long gone. Though it wasn’t troubling, it wasn’t even bothering X at all, in fact. For some strange reason, X eventually stopped trying to solve all that issue on ‘er own. X also stopped chasing people generally..

So here’s the real question..Would Y ever notice that ? Would Y also care to fix that?
And as for the second question, I guess the answer is no. Only one can tell. 🙂

(And yep , it’s kind of a true story there)

That’s for you man, take care whichever path you choose.

Συνεργασία θα το ‘λέγαν επίσημα..Μάλλον για συνομιλία μου μοιάζει εμένα

Panthura:

Ο Οργισμένος Ζωγράφος του Πόνου…

Θρύψαλλα. Διαλυμένα κομμάτια. Σκορπισμένα. Συντρίμμια.Στο σταθερό περπάτημα, το μεταλλικό πόδι διαλύθηκε. Σκορπίστηκε, έσπασε σε χιλιάδες γυάλινα κομματάκια. Γυαλάκια.

Είχε καταφέρει να δεθεί με μέταλλο. Να μετατρέψει κάθε ίνα σε μεταλλική πανοπλία. Κι όμως τώρα, το πόδι διαλύθηκε. Σαν γυάλινο. Όντως γυάλινο. Μα μήπως ήταν κι αυτό μέρος της εξέλιξης; Διάλυση πριν την απόλυτη κορύφωση;

Σκόνη. Γαλάζια. Διάφανη. Στο χρώμα των αναμνήσεων. Των πόνων του.

Πώς ζωντανεύεις τον πόνο σου; Πώς δίνεις ζωή στα όνειρά σου; Στις αναμνήσεις σου; Έκανε να πιάσει ένα πινέλο. Μα άλλαξε γνώμη. Ένα παλιό, κακοξυσμένο, μικρό, στραβοσούλουπο, πασαλλειμένο μολύβι κράτησε στα χέρια του. Ένα μίζερο, στενάχωρο, παρατημένο μολυβίδιο. Πλησίασε τον κατάλευκο τοίχο. Τον ξασπρισμένο, τον γυαλιστερό, τον τελείως άσπρο, τον κρινένιο. Και με τα πασαλλειμένα κάρβουνο χέρια του, το κάρβουνο που πριν χρησιμόποιουσε για να πασαλείψει την άσπρη μπλούζα του, ακούμπησε με δύναμη τον τοίχο. Άρπαξε με βία το μολυβάκι, και άρχισε να ζωγραφίζει με βιάση, με δύναμη, τον τοίχο. Να τον πασαλείβει! Έχοντας ένα σχέδιο στο νου του, διέλυσε, συνέτριψε, έκανε θρύψαλλα το μολύβι κάτω από τα δάχτυλά του, μα χωρίς να δώσει σημασία, συνέχιζε να πατάει, να πιέζει, να πασαλείβει, να βρωμίζει τον κατάλευκο τοίχο με τα βρωμερά του, μαύρα, χέρια. Άρπαξε με ταχύτητα ένα καλοφτιαγμένο κάρβουνο ζωγραφικής που είχε παραδίπλα του, και το πέταξε με θυμό στον τοίχο. Λυσσασμένος, απελευθερωμένος, τρελαμένος, άρπαξε κομμάτια από αυτά που ήταν στο πάτωμα, και άρχισε να τα κολλάει με απόγνωση, με εκνευρισμό, στον τοίχο, βαρώντας τον με δύναμη, σαν να προσπαθούσε να νικήσει ένα τέρας μέσα του! Ένα σχέδιο, μαύρο, σκοτεινό, με άσπρο, γκρίζο φόντο, με έντονα σχήματα, απότομα, κοφτά, με ελάχιστες καμπύλες, δυναμικά, στρωτά. Απόγνωση άρχισε να διαφαίνεται στον τοίχο. Οι κινήσεις του ελαττώθηκαν, κούραση άρχισε να διαπερνά τα άκρα του, και ο θυμός, η ατελείωτη οργή, έμοιαζε να μετατρέπεται σιγά σιγά σε κούραση, σε θλίψη σε πόνο. Με κατεβασμένα τα μάτια, συνέχισε να πασαλείβει τον τοίχο με τα θρύμματα πλέον του καρβούνου. Δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν, και έδωσαν τον δικό τους τόνο, πασαλείβοντας το εβένινο μαύρο…Αγκομαχητά έβγαιναν από το στόμα του, καθώς η κούραση πλέον διαπερνούσε όλο του το κορμί. Κι όλη η ένταση εκτονωνόταν κι άλλο, καθώς η προηγούμενη έκρηξη δεν ήταν αρκετή..Στήριξε τα κατάμαυρα χέρια του στα τούβλα. Σήκωσε το βλέμμα. Σιγά σιγά. Στο μαύρο μπροστά του. Με απλά, μικρά, κουρασμένα, διαλυμένα βήματα, άρχισε να πισωπατεί. Σηκώνοντας σταδιακά το κεφάλι του. Με ένα φοβισμένο βλέμμα. Που σιγά σιγά, γινόταν όλο και πιο έντονο. Όλο και πιο φοβισμένο, με όλο και πιο γουρλωμένα μάτια. Με μάτια πανικόβλητου ανθρώπου. Πίσω πίσω. Και όσο πιο πολύ απομακρυνόταν, τόσο πιο πολύ τον φόβο τον διαδεχόταν τρόμος. Μέχρι που, έφτασε αρκετά μακριά που να χωράει στο οπτικό του πεδίο, όλο του το έργο. Και έπεσε στα γόνατα. Πανικόβλητος. Ουρλιάζοντας. Συνειδητοποιώντας τι είχε ζωγραφίσει. Με τον απόλυτο τρόμο να κυριαρχεί στα μάτια του…

Mysterious Blacklister:

Και καθώς εκείνος στεκόταν ακόμα στα γόνατα…Ενώ το μολύβι και το κάρβουνο στέγνωναν πάνω στον τοίχο μπρος στα μάτια του, που τον προκαλούσαν λες οτι τα λάθη του είναι αιώνια…Μια μορφή ξεπρόβαλε από το σκοτάδι πίσω του…Δεν φαινόταν πρόσωπο, το πλάσμα ήταν κρυμμένο στις σκιές.. Μπορούσες να διακρίνεις αμυδρά κάτω από το μαύρο φαρδύ ύφασμα που φόραγε ότι το πλάσμα ήταν γυναίκα.. Πλησίαζε όλο και περισσότερο κοντά του με ένα μαχαίρι και ένα μαντήλι στο άλλο…Ένα λευκό, απλό, καθαρό μαντήλι.. Και ένα βρόμικο, σκουριασμένο, λερωμένο με λεκέδες αίματος μαχαίρι… Όσο πλησίαζε και έβγαινε μέσα από τον κλοιό της νύχτας, προς το φως που εξέπεμπε θαρρείς ο λευκός τοίχος στα σημεία που δεν τον έφτασε το μαύρο χρώμα του ζωγράφου, τα χαρακτηριστικά της γίνονταν όλο και πιο ξεκάθαρα.. Ένα οβάλ πρόσωπο, πορσελάνινη και αψεγάδιαστη λευκή επιδερμίδα, μεγάλα μάτια που σε κοιτούν γεμάτα ερωτηματικά μα και με μια εκπέμπουσα ανάγκη του συνομιλητή να γίνει ξαφνικά ειλικρινής, ξεκάθαρος. Αυτά τα μάτια λες και διάβαζαν κατευθείαν μέσα στην ψυχή, γι’ αυτό και δεν άφηναν περιθώρια για ψέματα και προσποιήσεις σε όποιον τα κοίταζε. Και πλαισιώνοντας αυτά τα υπερφυσικά θαρρείς μάτια, ένας χείμαρρος από κατάμαυρα σπαστά μαλλιά. Η μυστηριώδης γυναίκα στάθηκε πάνω από τον ακόμα ανυποψίαστο και τρομοκρατημένο ζωγράφο, που προσπαθούσε ακόμα να εξηγήσει τη μανία του.. Τελικά, έκανε ένα βήμα και στάθηκε αριστερά του.. Γονάτισε δίπλα του, τότε ήταν που ο τρομοκρατημένος ζωγράφος παρατήρησε την ύπαρξη της. Την κοίταξε με τα ακόμη τρομοκρατημένα μάτια του, για μια στιγμή ταλαντεύτηκε , έτοιμος να τρέξει μακριά ,φοβούμενος την κρίση ενός τέτοιου πλάσματος πάνω στο «δημιούργημά» του, αν μπορούσε να το αποκαλέσει έτσι.. Μα δεν έφυγε τρέχοντας, μόνο συνέχιζε να κοιτάζει εκείνα τα εξεταστικά μάτια της.. Για πρώτη φορά μίλησε το πλάσμα, και προς στιγμήν ξάφνιασε τον ζωγράφο, καθώς ήταν φωνή ανθρώπινη και από κάθε άποψη φυσιολογική, πράγμα που δημιουργούσε τεράστια αντίθεση σε σχέση με την εμφάνισή της, όπως το μαύρο και σκοτεινό έργο του στον κατάλευκο κρινένιο τοίχο. Του είπε να κοιτάξει το έργο του, να το εξετάσει άφοβα, καθώς παρ’ όλη τη σκοτεινιά του, δεν μπορούσε να τον πειράξει όσο ήταν εκείνη παρούσα. Του εξήγησε οτι είχε κάθε δικαιολογία να δημιουργήσει κάτι τέτοιο στην κατάσταση που βρισκόταν λίγο πριν, οτι αν δεν ζωγράφιζε ίσως να έκανε εκείνο που φοβόταν περισσότερο.. Κι εκείνος την άκουσε.. Η φωνή της τον ηρεμούσε , δεν συνήθιζαν να του μιλούν έτσι οι άνθρωποι, δεν φαίνονταν καν να ξέρουν τόσα πολλά, πόσο μάλλον με μια μόνο ματιά.. Ένιωθε ότι ακόμη και χρόνια να τους μίλαγε για τον εαυτό του, δεν θα καταλάβαιναν ποτέ γιατί δημιούργησε ένα τόσο δυνατό και άγριο έργο. Σιγά σιγά ο πανικός του εξαφανίστηκε, όσο εκείνη περιέγραφε το έργο του όπως το έβλεπε με τα μάτια της. Έβλεπε και ο ίδιος τη λογική του έργου του πίσω από την παράνοια του πόνου του, μπορούσε πλέον να διακρίνει την πραγματική εικόνα, να εξηγήσει τι είχε κάνει.. Δεν φοβόταν πλέον για το έργο του, δεν τον ένοιαζε τι θα έλεγε ο κόσμος, ήξερε πλέον ότι τώρα το είχε δημιουργήσει.. Και δεν θα κατέστρεφε ποτέ κάτι δικό του, όσο αποκρουστικό και τρομακτικό κι αν ήταν, γιατί ο λευκός τοίχος ήταν ο δικός του προσωπικός σάκος του μποξ.. Και ήξερε ότι η ζωή δεν είναι γεμάτη λευκά κρίνα, πουλιά που κελαηδούν χαρούμενα και χαρούμενους ανθρώπους που περπατούν ανέμελοι στους δρόμους της μεγάλης πόλης. Το έργο του πήγαζε μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής του, άρα αντικατόπτριζε τα θρύψαλα του σπασμένου μεταλλικού του ποδιού που έτσι απροειδοποίητα τον είχε προδώσει. Η γυναίκα είχε τη μεγαλύτερη κατανόηση που είχε γνωρίσει ποτέ σε άλλο ζωντανό ον –αν όντως ήταν ζωντανή και όχι κάποιο ον από άλλο κόσμο ή χειρότερα αποκύημα της φαντασίας του- γι’ αυτό και δεν τη φοβόταν. Ο ιδρώτας έσταζε ακόμα στο μέτωπό του μα ο ίδιος ήταν ήρεμος πλέον. Όταν τελείωσε την περιγραφή της, του έδειξε τα χέρια της, που κρατούσαν ακόμα το μαντήλι και το μαχαίρι. Τον ρώτησε «μετά από όσα άκουσες, ποιο από τα δύο επιλέγεις;»

Imaginative…?

Thousands of questions twirling and spinning all around..Thousands of lies and schemes, backstabbing.

A vicious ambush, when you least expect it..

Wait, a beginning has to be made, so we finally find where this loooong thread starts from, don’t you think?

It all starts when you trust, and when you don’t know who you trust, you are really really f**d, trust me! (ironic hah) Sometimes , people act really out of their minds..Especially when this powerful feeling called “love” gets in the middle, like your concience, guiding you to do things you normally would not. Of course, when you love, you are willing to trust your life and depend on another person, imagine now this image shatter and fall down into little pieces, which is not definitely sure, but pretty much seeming to be true (although you have no evidence to believe it). You start feeling guilty for not trusting huh? But then what? Then on the other hand you think you couldn’t have been betrayed, that someone was just trying to protect you.

There it comes the doubt…You start thinking…you start considering and testing if the human you face has ever been fully honest, open and trustworthy to you..And you realise it’s not true..Then you come to find the one you once loved is not who you met and used to talk to..

You know what they say? When the one that loved you looks at you like a stranger, like he doesn’t know you, it’s too late to change anything. The damage has been inflicted already.

>> Walking through the darkness <<

The lonely witch, walking in the battlefield after the legendary fight..Bodies everywhere, the smell of blood and death fills the air, but she is walking all tall and adamant. Looking around, to find Jaake the Warrior, among the dead. She wants to believe he is still alive, but she is almost sure she saw him falling during the fight. Or didn’t she? Her mind was playing tricks, maybe the fatigue from the excess use of spells caused her mind to think he screamed in pain somewhere near her during the fight. Although, she didn’t see him after the fight, that was why she started looking for him somewhere in the battlefield. As she is walking through enemies and allies, she sees a little hill somewhere near, and a shady human-form figure sitting there. She knows she has to be careful, Vamparrior (The vampire king) could even use one of his men as a lure to catch her. Vampires were all dead or gone after the fight, which wasn’t even over yet. They had to come to terms with the vampires after the light of dawn appeared from behind that hill, so the fight was temporarily over.

The question is..where was he? She decides to risk..Starts walking to the man on the hill..

Nearer and nearer she goes…and then his head comes out of the shadows, and she suddenly knows who he is. Although he looked like Jaake, he couldn’t be him! She knew she would recognise him even after 40years, though she can’t believe those eyes were his..Full of hatred, seeking for revenge..and that red circle around his eyes? Yes, he is definitely hungry for blood..

She falls on the floor, down on her knees, her wand falls right next to her, a light breeze through her hair, a deep breath down in his chest…So it was not her imagination playing tricks on her..She HAD heard his screaming, she had felt his pain for sure, she just could not believe in his eyes..The one she knew..Was now and forever gone, lost in the shadows and the darkness..She felt like drowning in her sorrow and misery, but she had to run away and never come back to him again..But she had no strength left, her powers were long gone.. That was the moment..With her last live-or-die effort, she manages to teleport in a city,away from him, then faints on the street..

He was lost  forever, she knew she had to accept it..It was hard..She knew he would never be the same, he would not remember her, he would try his best to kill her if he saw her again..She had to let go..The one she loved was forever lost and gone in the darkness.

 

It never ends…

I thought the war was over..

I thought the fire and the flames falling down the skies would finally end..

It was quiet for a while…

You could just stand there and wander at the burnt view..

Observe the scars of the land…

You could sit and count the endless burned trees around..

Almost uncountable…

Still burning..

The sky…

With all the warm yet unfriendly colours, from light yellow to deep red…

Everything was peaceful, but not safe.

To be realistic, nothing ever became safe in this land of endless destruction.

Yet I still wonder what else is left to

die out there…

Long time passed, felt like endless, but then…

A hope..

Sun rised up again, filling this world with the warmth and  care

that only the sun can provide…

I raised my hands up in the air, with a smile on my face.

After all those months, I was

really surprised seeing myself a little bit of cheerful..

Besides, I thought the war was over…

How foolish…

Είναι σαράκι και σε τρώει..!

“Η ζήλια είναι σαράκι και σε τρώει”

Έτσι λένε τουλάχιστον. Και όσοι το είπαν αυτό στοιχηματίζω ότι το έλεγαν κυριολεκτικά…Ζήλια..Με τι εκφράσεις να την περιγράψει κανείς? Όταν είναι έντονη νιώθεις ένα χέρι να σου σφίγγει την καρδιά, όλοι οι μύες τεντώνονται, το μυαλό θολώνει…Μερικές φορές και τα μάτια θολώνουν, αλλά αυτά τα άμοιρα από δάκρυα..

Δεν είναι καλό πράγμα η ζήλια… Μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια..  Όταν κάποιος ζηλεύει είναι σαν να ξεχνάει τα πάντα ξαφνικά, σαν να μπήκε μια κουρτίνα ανάμεσα στη λογική σκέψη και τα συναισθήματα  διαχωρίζοντάς τα. Συνήθως η ζήλια συνδυάζεται με το θυμό… Πιο επίπονη όμως είναι όταν συνδυάζει πόνο, θυμό, εκδίκηση, απόγνωση, μίσος, αγάπη και όλα αυτά ταυτόχρονα… Τότε είναι που νιώθεις σαν να σου ‘ριξαν μια δυνατή μπουνιά στο στέρνο, σου κόβεται η ανάσα, τα μάτια βουρκώνουν και μερικές φορές ξεχειλίζουν, το μυαλό σταματά να λειτουργεί.. Σαν να πέθανες στιγμιαία.. Αυτή η ζήλια προέρχεται από αγάπη και όσο πιο πολύ αγαπάς αυτό που ζηλεύεις, τόσο πιο δύσκολο και επίπονο είναι να την ξεπεράσεις..

Λένε ότι η ζήλια είναι μόνο ψυχικός πόνος… Εγώ όμως διαφωνώ μαζί τους.. Όταν κάποιος ζηλεύει (συνήθως πολύ) είναι δυνατόν να υποστεί και σωματικό πόνο..

Ζήλια είναι κάτι που σκέφτεσαι και αναμασάς συνέχεια, κάτι που σε βασανίζει, δεν σε αφήνει να προχωρήσεις παρακάτω..

Μερικές φορές οδηγεί σε εκδίκηση.. Και λίγες φορές, αλλά ακόμα υπάρχει αυτή η πιθανότητα, η εκδίκηση οδηγεί σε θάνατο κάποιου..

Είναι δύσκολο να καλμάρει κανείς τη ζήλια, και καλύτερα είναι να προλαμβάνεται πριν φτάσει σε υψηλά επίπεδα..  Η ζήλια (λογικά) είναι διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, ή έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Άλλοι με αυτήν θυμώνουν εύκολα και άλλοι πέφτουν σε μελαγχολία . Πάντως ένα είναι σίγουρο, κανένας δεν αξίζει να ζηλεύει, καλύτερα να προχωράμε στη ζωή παρά να κολλάμε σε τέτοιες καταστάσεις.. Αν υποψιαστείτε όμως ότι χάνετε τον έλεγχο και σας παίρνει από κάτω (με το συμπάθιο) συζητήστε το με κάποιον ή επισκεφτείτε ψυχολόγο!

Λίγα λόγια θα σας πω…!

Λοιπόν εδώ και λίγο καιρό φαινόταν ότι είχα παρατήσει κάπως το blog. Αυτό οφείλετε σε προσωπικά προβλήματα και ένα πρόσφατο format του pc. Λοιπόν επιστρέφω σύντομα με νέες αναρτήσεις και βελτιωμένες σύμφωνα με τις συμβουλές αλλά και τα σχόλιά σας (πχ Walker).

 

Τα λέμε σύντομα! 😉

Μερικά λόγια που σίγουρα έχετε ξανακούσει…

“Ήρεμα.. Όλα θα πάνε καλά…Εγώ είμαι εδώ..”

Πόσες φορές κάποιος ευχήθηκε να το ακούσει αυτό όταν ήταν χάλια..? Πόσες φορές ο οποιοσδήποτε άνθρωπος σκεύτηκε “μακάρι να μην ήμουν μόνος” ? Πόσες φορές εύχεται κανείς “μακάρι να υπήρχε κάποιος δίπλα μου τώρα να με στηρίξει” ? Μερικές φορές αυτό συμβαίνει χωρίς να το καταλαβαίνουμε…

Γιατί όπως και να το κάνουμε όλοι κάποια στιγμή θα είμαστε χάλια -down όπως λέμε- και κανείς δεν θα είναι κοντά μας..Όσους φίλους και να έχει κανείς αυτό σίγουρα θα συμβεί έστω μια φορά..

Αυτού του είδους την υποστήριξη τη χρειάζονται όλοι..Και όταν αυτή δεν είναι διαθέσιμη σίγουρα ο καθένας νιώθει άσχημα..

Όταν είναι μαζεμένη μια παρέα και προσπαθείς να πεις κάτι αλλά κανείς δεν σε άκουσε λες wtf δεν με βλέπουν? Well…Ας μην τους κατηγορούμε που δεν μπορούν να έχουν τα αφτιά τους παντού..Ούτε που όταν είναι στην παρέα οι κολλητοί τους δεν μας ακούνε γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες..

Όταν όμως οι δικοί μας κολλητοί δεν μας ακούνε και δεν μας βοηθάνε να λύσουμε τα προβλήματα μας αλλά όταν έχουν αυτοί έχουν την απαίτηση να τους βοηθήσουμε όταν μπλέξουν τότε δεν υπάρχει αυτό που στην ιλιάδα λέγεται “μοτίβο της ανταπόδοσης”.. Όπου παίρνεις πρέπει και να δίνεις..Δεν μπορούνε να είναι όλα δωρεάν στη ζωή..Και κάτι ακόμα..Ότι κάνεις το πληρώνεις…

Notes: Να μάθουμε να συγχορούμε όταν πρέπει αλλά όχι όταν το λάθος επαναλαμβάνεται συνέχεια ή επισκιάζεται απο χειρότερα…Να μην κατηγορούμε κανέναν πριν καταλάβουμε πλήρως τι συνέβη…Να μάθουμε να αγαπάμε όσους το αξίζουν, αρκεί να ανταποδίδουν και αυτοί..

Με ειδική…αφιέρωση!

Προς όλα τα πουτανάκια της Αττικής… ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΚΑΤΣΑΤΕ! Ήδη μερικές είναι στη λίστα μου..

Οι κοπελιές που το παίζουν φίλες και προσπαθούν να κάνουν κονέ λέγοντας “εγώ για σένα το κάνω” συμπεριλαμβάνονται στις καταζητούμενες και είναι από τις πρώτες που γράφτηκαν στη μαύρη λίστα μου, μετά από πρόσφατα γεγονότα. Απλά προειδοποιώ ότι το ποτήρι κάποια στιγμή ξεχειλίζει.. Δεν θα συγχωρήσω άλλες μαλακίες.. Τα ψωμιά σας λίγα αν μπλέξετε (πάλι) μαζί μου. Γι’ αυτό μείνετε μακριά, αρκετά σας ανέχτηκα!  “The brotherhood will not tolerate your actions” 😛 -για WoWers :P-

Όλα πληρώνονται σε αυτή τη ζωή, γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι κάνουμε… Μερικοί άνθρωποι πάντως δεν αλλάζουν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Όπως πέρσυ έτσι και φέτος…Αλλά δεν θα περάσει έτσι αυτό.. BEWARE..

Τάδε έφη Albert Einstein

Ο Albert Einstein κάποτε είπε: “Δύο πράγματα μου δίνουν την έννοια του απείρου, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία…Και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος”

Λοιπόν ας το αναλύσουμε λίγο..!  Για το σύμπαν δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι… Ακόμα και αν αρχίσουμε να ταξιδεύουμε από τώρα για να βρούμε που τελειώνει το σύμπαν θα έχουμε πεθάνει πολύ πριν το βρούμε.. Γιατί το σύμπαν πραγματικά είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ αν όχι ΑΠΕΙΡΟ… Η ανθρώπινη βλακεία όμως είναι ΣΙΓΟΥΡΑ άπειρη! Δηλαδή, πόσες φορές σας έχει τύχει να προσπαθείτε να συνεννοηθείτε με κάποιον (κυρίως έλληνα -όσοι παίζετε MMORPGs ξέρετε τι εννοώ [κυρίως στο wow συμβαίνει αυτό, για το L2 δεν ξέρω]- αλλά και άλλης εθνικότητας) και δείχνει να μην καταλαβαίνει απολύτως τίποτα?

Και πόσες φορές ο Γαλιλαίος, ο Νεύτονας και όλοι όσοι αμφισβητήθηκαν από την τότε κοινωνία αποδείχτεικαν απόλυτα σωστοί και μάλιστα απόλυτα λογικοί. Αυτά που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα κάποτε ήταν γελοία. Αν είναι δυνατόν..Η γη έχει τέλος και όταν φτάσεις στην άκρη πέφτεις στο απόλυτο κενό…Ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη γη επειδή οι άνθρωποι είναι ΠΑΝΤΑ εγωιστές και θέλουν να είναι το κέντρο του κόσμου…Βαρύτητα και @@ έλεγαν κάποτε..

Σήμερα πολλά πράγματα βασίζονται στις ανακαλύψεις αυτών και άλλων…Αύριο ποιός ξέρει όμως…Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος έχει τόση βλακεία μέσα όση δεν φαντάζεστε…

Και πέρα απο αυτά, τα παιδιά που συνέχεια πετάγονται στο μάθημα και λένε εξυπνάδες δεν φαντάζονται ότι αυτομάτως ο βαθμός τους κατεβαίνει. Νομίζουν ότι έτσι είναι μάγκες κλπ.. Λάθος κύριοι/κυρίες. Απλά η ανθρώπινη βλακεία που λέγαμε βάζει το χεράκι της εδώ για άλλη μια φορά. Δεν κάθεται ο μαθητής/μαθήτρια να σκεφτεί ότι λέγοντας εξυπνάδες όλη την ώρα ενοχλεί τον καθηγητή και διακόπτει το μάθημα με αποτέλεσμα να πέσει ο βαθμός του. Απλά λέει μαλακίες για να περνάει η ώρα, όταν όμως έρθει η μέρα των ελέγχων και δεί τους χαμηλούς βαθμούς το παιδί αναρρωτιέται γιατί έγινε αυτό. Μερικοί καταλαβαίνουν ότι κάτι παίζει με τις εξυπνάδες που έλεγαν όλη τη χρονιά, άλλοι συνεχίζουν κανονικά. Το θέμα είναι ότι ενώ σε ένα μάθημα που βαριούνται (πχ ιστορία) θα μπορούσαν να πάρουν μεγαλύτερο βαθμό αν αντί να πετάνε εξυπνάδες την ώρα του μαθήματος έκαναν ότι προσέχουν στο μάθημα ή έστω δεν μίλαγαν καθόλου.

Αλλά τι σημασία έχει? Όπως δεν τελειώνει το σύμπαν έτσι δεν τελειώνει και η βλακεία του ανθρώπου. Άρα δεν έχει και νόημα να το συζητάμε πλέον αφού όλοι ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι ΙΣΧΥΕΙ!

Κοιμάμαι στο μάθημα…

Καλά ρε παιδιά…Αυτοί οι καθηγητές το ‘χουν έμφυτο ταλέντο να μιλάνε για ενδιαφέροντα θέματα και να τα κάνουν βαρετά? Είναι δυνατόν να μιλάνε με τόσο υπνοτικό τρόπο χωρίς να το καταλαβαίνουν, και να παραπονιούνται ότι δεν παρακολουθούμε όταν μας κάνουν μια ερώτηση και πεταγόμαστε τρομαγμένοι νομίζοντας ότι μπούκαρε η Τσίρο στην τάξη? Δηλαδή πρώτα μας κοιμίζουν και μετά έχουν την απαίτηση να απαντήσουμε σωστά στην ερώτησή τους? Γίνεται συνειδητά αυτό? Το χουν πάρει χαμπάρι άραγε?

Και άσχετο αλλά, ρε σεις, της υποδιευθύντριας τι της δίνουν πρωί πρωί και είναι στην τσίτα έτοιμη να δώσει αποβολή στον πρώτο τυχόντα που θα μπει στο γραφείο για x λόγους? Μπήκα να ζητήσω άδεια να “εισέλθω στην αίθουσα” αφού ήρθα 5 λεπτά αργότερα και αρπάχτηκε αμέσως. Νόμιζε ότι “δεν έγινα δεκτή στην τάξη από τον καθηγητή” και μου απάντησε ότι “δεν έχει την αρμοδιότητα να μου δώσει άδεια να μπω στην τάξη αφού δεν με δέχτηκε ο καθηγητής”. Φυσικά εγώ όταν τα άκουγα αυτά σκευτόμουν “μα καλά τι παίρνει?” αλλά τεσπα της εξήγησα ότι απλά η καθηγήτρια με έστειλε να ζητήσω άδεια για να “εισέλθω”. Τελικά μπήκα στο μάθημα με 8 λεπτά καθυστέρηση, αφού η εξήγηση στην υποδιευθύντρια κράτησε τουλάχιστον 2-3 λεπτά. Αλλά η γυναίκα ήταν έτοιμη να με γράψει ποινολόγιο, το βλεπα στα μάτια της!

Εγώ προτείνω να μαζέψουμε χρήματα να της αγοράσουμε ηρεμιστικά γιατί δεν παλεύεται η κατάσταση!

Γιατί υπάρχει το γιατί?

Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι σε όλες τις περιστάσεις υπάρχει ΠΑΝΤΑ η ερώτηση ΓΙΑΤΙ?

Έχετε μήπως αναρρωτηθεί ποτέ γιατί  αυτή η καταραμένη λέξη κολλάει παντού και πάντα?

Σας έχει τύχει το κεφάλι σας να γεμίζει με εκατομμύρια χιλιάδες απιθανικομύρια (βλ Μικυ Μάους) γιατί, σχετικά με πραγματικα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ θέμα, κατάσταση, γεγονός?

Πραγματικά αν κάτσει και το αναλύσει κανείς θα δει ότι αυτό το καταραμένο ΓΙΑΤΙ υπάρχει παντού, κολλάει με όλα και σε αφήνει να αναρρωτιέσαι!

Το θέμα είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν το εκνευριστικό συνήθειο να φέρονται περίεργα, να λένε άκυρα πράγματα και να πετάνε υπονοούμενα χωρίς να τα εξηγούν, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να μένουμε  με το κεφάλι καζάνι από τα πολλά ερωτηματικά και να καταριόμαστε το θεό/μοάμεθ/(δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο) που δεν μπορούμε  να καταλάβουμε την τύφλα μας και όσο και να ρωτάς δεν σου απαντάνε που να κάτσεις κάτω και να παρακαλάς…

Ακόμα και στην ιστορία κυριαρχεί αυτή η λέξη (γαμω την ώρα και τη στιγμή που ο άνθρωπος τη σκέυτηκε για πρώτη φορα!) Γιατί ο Ιουστινιανός ήθελε ένα κράτος,μια εκκλησία, μια νομοθεσία? Γιατί ο μέγας Αλέξανδρος πέθανε τόσο νέος? Γιατί ο Μότσαρτ ήταν χαζοχαρούμενο και όμως κατάφερνε να γράφει απίστευτα κομμάτια?  Γιατί η Αγία Σοφιά χτίστηκε σε ρυθμό Βασιλική μετα τρούλου? Αυτά και άλλα πολλά μας τα απαντάνε οι ιστορικοί μετά απο μέρες,μήνες,χρόνια,αιώνες αναζήτησης… Όμως απαντήστε μου..Τα προβλήματα και τα ερωτήματα της καθημερινότητας γιατί κανείς δεν βρίσκεται να τα απαντάει???

Καλημέρα καινούριε κόσμε!

Χεχε! Σήμερα είναι η πρώτη μου μερα ως Blog Αdmin!  Πρώτον, ΚΑΛΗΜΕΡΑ! Θα ήθελα να τονίσω 1-2 πράγματα σχετικά με το blog! (όχι δεν θα μιλάω για αυτά τα 2 λόγια επι μία ώρα όπως λόγου χάρη ο Ζυγούρης  -ο διευθυντής του σχολείου- που κάθε φορά 2 λόγια θέλει να μας πει και κάθε φορά το αναλύει το θέμα και μας τα κάνει τσουρέκια με την τσίμπλα στο μάτι :P)

1. Παρακαλώ οποιαδήποτε comments/σχόλια να γίνονται στα πλαίσια της ευγένειας και του σεβασμού απόψεων αλλιώς θα τα καταργήσω (αυτό σημαίνει ότι δεν θέλω βρισιές και μ****ες ενάντια σε άλλους ή στα θέματα που ανεβάζω)

2. Το blog δημιουργήθηκε κυρίως για πλάκα, δεν έχω συγκεκριμένο θέμα ούτε φιλοδοξία για κάτι, απλά ανεβάζω τυχαία ότι με εμπνέει, αν δε γουστάρετε δρόμο! 😛

3.Εδώ μπορεί να δέιτε απόψεις  και άλλα (τραγούδια,συγκροτήματα κ.α.) με τα οποία δεν συμφωνείτε. Λοιπόν αν αυτό συμβαίνει παρακαλώ ΑΓΝΟΗΣΤΕ τις πληροφορίες που δεν σας ενδιαφέρουν και μην το κάνετε θέμα.. (:

Αριθμός 4 δεν υπάρχει γιατί εκτιμάω ιδιαίτερα τον αριθμό 3 😛

Πλάκα κανω! Απλά δεν μου ‘ρχετε κάτι άλλο τώρα.. Για οποιεσδήποτε ενημερώσεις θα κάνω νέα ανάρτηση!